ΥΠΑΡΧΩ.....

1975 και όλη η Ελλάδα τραγουδά μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη το "Υπάρχω", σε στίχους Πυθαγόρα.
Μαζί με τους μόνιμους συνεργάτες του, Χρήστο Νικολόπουλο και Πυθαγόρα, δημιουργούν το Υπάρχω. Και τα 12 τραγούδια του δίσκου έγιναν επιτυχίες- Υπάρχω, Κάτω απ' το πουκάμισό μου, Οι αισθηματίες. Εκείνο το σαββατόβραδο του 1975, ολόκληρη η Ελλάδα ήταν καθηλωμένη μπροστά στην τηλεόραση, για να παρακολουθήσει τους δημιουργούς του δίσκου να μιλούν για τη συνεργασία τους. Ο Καζαντζίδης είχε κλείσει μια δεκαετία αποχής από τα νυχτερινά μαγαζιά κι ο κόσμος διψούσε για το τραγούδι και την παρουσία του. Η απήχηση του Υπάρχω ήταν συγκλονιστική λες κι επρόκειτο για μια καινούργια λαϊκή επανάσταση. Εγινε σύνθημα, αφορμή για να ονομαστούν μαγαζιά, ταβέρνες, καφετερίες, έγινε φίρμα σε εταιρεία παραγωγής αλκοολούχων, έγινε ροκ διασκευή, δημιούργησε ένα μύθο μοναδικό κι αξεπέραστο. Ισως γιατί αποτελεί και την τελευταία δισκογραφική παρουσία του Καζαντζίδη στη δεκαετία του 70.

Στίχοι: Πυθαγόρας
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης

Υπάρχω
κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω,
σκλάβα τη ζωή σου θά' χω
κι ας βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς.

Υπάρχω
μέσ' στα μάτια σου που κλαίνε,
μέσ' στα χείλη σου που καίνε
και θα υπάρχω στα τραγούδια που θ' ακούς.

Είμαι της ζωής σου ο ένας,
δε με σβήνει κανένας
κι αν με άλλους μιλάς
κι ώρες-ώρες γελάς
κατά βάθος πονάς,
γιατί σκέφτεσ' εμένα.

Είμαι και αρχή και φινάλε
και στη σκέψη σου βάλε
πως αν κάνεις δεσμό
μέσ' σε λίγο καιρό
θα χωρίσεις γιατί
θα υπάρχω εγώ.

Υπάρχω,
στη χαρά σου και στη λύπη
η μορφή μου δε θα σου λείπει
κι ούτε πρόκειται ποτέ να ξεχαστώ.

Υπάρχω
μέσ' στην τύχη σου που βρίζεις,
στο μυαλό σου που ζαλίζεις
με τσιγάρο μ' αναμνήσεις και πιοτό.

Είμαι της ζωής σου ο ένας,
δε με σβήνει κανένας
κι αν με άλλους μιλάς
κι ώρες-ώρες γελάς
κατά βάθος πονάς,
γιατί σκέφτεσ' εμένα.

Είμαι και αρχή και φινάλε
και στη σκέψη σου βάλε
πως αν κάνεις δεσμό
μέσ' σε λίγο καιρό
θα χωρίσεις γιατί
θα υπάρχω εγώ.

ΠΑΡΕ ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ.....

Ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι ο μεγαλύτερος τραγουδιστής που έβγαλε ποτέ αυτός ο τόπος και η φωνή και τα τραγούδια του είναι μέρος της πολιτισμικής μας παράδοσης και κληρονομιάς Από τα πρώτα βήματα της καριέρας του ήρθε σε ρήξη με το "κατεστημένο" της δισκογραφίας και τους εχθρούς του αυθεντικού λαϊκου τραγουδιού. Παρέμεινε έξω από το "marketing" και τις στρατηγικές της σύγχρονης δισκογραφίας και δε δίσταζε να αντιπαρατεθεί σε αυτούς που πολεμούν το γνήσιο λαϊκό τραγούδι. Ως τα 70 του χρόνια, η φωνή του παρέμεινε δυνατή και βροντερή, ευέλικτη, μεστή, αισθαντική, στεντόρεια και μαγική όπως τότε που μεσουρανούσε στο ελληνικό τραγούδι. Έφυγε απο τη ζωή στις 14/9/01 νικημένος απο τον καρκίνο.

Ένα απο τα καλύτερα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη είναι και το "Πάρε τα χνάρια...".


Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Θόδωρος Δερβενιώτης
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης & Λίτσα Διαμάντη (Ντουέτο)
Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου, Ελένη Βιτάλη

Πάρε τα χνάρια π' άφησαν τα μαύρα δάκρυά μου
κι έλα απόψε να με βρεις εκεί στην ερημιά μου

Βήμα - βήμα, δάκρυ - δάκρυ, θα με βρεις σε κάποιαν άκρη
να κλαίω για σέν' αγάπη μου, που τωρα ζεις μακριά μου

Αντιλαλούν οι ρεματιές όταν αναστενάζω
και απ' την καρδιά μου βγαίνουν φωτιές για σένα όταν σπαράζω.
Πάρε τα 'χνάρια να με βρεις και σώσε με αφού μπορείς

Δακρύζουν μάτια και καρδιές όταν αναστενάζω
κι' από τα στήθια βγαίνουν φωτιές για σένα όταν σπαράζω.
Πάρε τα χνάρια να με βρεις και σώσε με αφού μπορείς.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΥΠΡΙΟ ΣΟΛΩΜΟ ΣΟΛΩΜΟΥ

Το τραγούδι αυτό γράφτηκε από τον Χρήστο Κρετσόβαλη έγκλειστο στις Κλειστές Φυλακές Τρικάλων για τον Σολωμό Σολωμού ο οποίος δολοφονήθηκε από Tούρκους ελεύθερους σκοπευτές στο οδόφραγμα της Δερύνειας στη Κύπρο.

Μουσική: Βασίλης Δήμας
Album: Ματωμένο δάκρυ (Κοινωνικόν) (2009)
Ερμηνεία: Νότης Σφακιανάκης


Ήταν τρελός, γι' αυτό και τού πρεπε η δόξα
κι αυτοί τον πρόδωσαν με θάνατου φιλί
ενός τρελού πάντα μπροστά τραβάει η λόξα
για να φοβούνται και να κρύβονται οι δειλοί

Ήταν τρελός, γι' αυτό τον ξέχασαν οι αγύρτες
σαν το τσιγάρο του στα χείλη η Ζωή
από τι φτιάχνονται των προδοτών οι φύτρες;
και δεν τιμούνε όσους έχουνε φωνή

Τρελό αδέλφι μου
έγινες ντέρτι μου
σ' ένα τραγούδι πόσο θάρρος να στριμώξω;
Γίνε Σημαία μου
κι έλα παρέα μου
αυτούς στον σβέρκο μου που κάθισαν να διώξω

Στα μαύρα χόρευε
με δοξαριές Θανάτου
ούτε τον ένοιαζε που φεύγει
και μαγκιά του

Ήταν τρελός κι αυτοί χαράμισαν μια σφαίρα
γιατί οι δειλοί πάντα τους άοπλους χτυπούν
μα... αυτός ΑΘΑΝΑΤΟΣ γυρίζει στον αγέρα
κι αυτοί οι Αθάνατοι δεν φεύγουν: Πάντα ζούν….

Αφιερωμένο στον πατέρα μου…….

Στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
πώς να σου το πω
έλεγα περνούν τα χρόνια
θα συμμορφωθώ.
Μα είναι δώρο άδωρο
ν' αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό
τζάμπα σωστός με το στανιό.

Έξω φυσάει αέρας
κι όμως μέσα μου
μέσα σ' αυτό το σπίτι
πριγκιπέσα μου,
το φως σου και το φως
χορεύουν γύρω μας
απίστευτος ο κόσμος
κι ο χαρακτήρας μας.

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
κι έφτασα ως εδώ
λάθη στραβά και πάθη
μ' έβγαλαν σωστό.
Ξημερώματα στο δρόμο
ρίχνω πετονιά
πιάνω τον εαυτό μου
και χάνω το μυαλό μου.

Ένα τραγούδι που αναδεικνύει και τη λαϊκή πλευρά του Σωκράτη Μάλαμα……

ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Ξεκινώ αυτό το ιστολόγιο με το τραγούδι της Χαρούλας.... Ένα τραγούδι που για μένα σημαίνει πάρα πολλά.... Ένα τραγούδι που σημάδεψε μια περίοδο της ζωής μου.... Μια περίοδο αλλαγών και ανακατατάξεων που διαμόρφωσαν την μετέπειτα πορεία μου..... Παραθέτω τους υπέροχους στίχους του Γιάννη Πάριου......

Στίχοι: Γιάννης Πάριος

Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου

Όλα μου τα χρόνια που έζησα κοντά σου
κρύα φυλακή και μοναξιά,
θέλω να πετάξω τώρα μακριά σου
μα με τα δικά μου τα φτερά.
Χρόνια πεταμένα στης ζωής την άκρη
και στο περιθώριο εγώ,
έχω ξεχειλίσει, θάλασσες το δάκρυ
φτάνει όμως τώρα ως εδώ.

Τώρα κι εγώ θα ζήσω
πίσω πια δε γυρνώ,
θέλω να ξαναρχίσω
θέλω να λυτρωθώ.

Χτύπαγες σαν κύμα πάνω στην καρδιά μου
κι όμως είχα τόση υπομονή
και τα όνειρά σου ήταν όνειρά μου
έλεγα "θ' αλλάξει, δεν μπορεί".
Τώρα στον καθρέφτη στέκομαι θλιμμένα
του καιρού σημάδια να μετρώ,
πρέπει να 'χει μείνει κάτι και για μένα
από της ζωής το μερτικό.